Det er mangt ein finn på når ein rundar førti. Karane kjøpar seg cabriolet og får seg øyredobb, kjerringane går på tankefeltkurs. Rad på rad med karar, bannande i regnvér, rad på rad med kjerringar som pikkar seg i panna og ventar på klårsyn.
Nokre karar byter ut kjerringa på førti med to på tjue. Dei skal finne seg sjølv og leiter etter nokon på sitt eige mentale nivå. Andre får seg motorsykkel eller tek opp golf. Eg tykkjer golf er for pappagutar med genser, og for folk som ikkje kan gå på tur på skapleg vis. Så då eg runda førti vart det motorsykkel. Slett ikkje planlagd, men eg kom borti ein kar som ikkje berre hadde glimt i auget, men også motorsykkel i garasjen.
Sjølv hadde eg aldri satt på ein. Motorsykkel meiner eg. Eg var i ungdomstida meir oppteken av hestar enn hestekrefter, så i første omgang vart det å sitje på. Og; klore meg fast medan livet passerte revy. For karen med glimtet hadde eit ”raoskinn” av ein 1200 kubikk BMW RT som berre flisa forbi det meste. Det fann eg ut då eg var vitlaus nok til å bli med på MCtur på kontinentet.
Oppvarminga til to veker på autobahn i hundre og førti, var tre turar til Dingja i seksti. Karen attføre, fri og lukkeleg, eg bakpå; stiv av skrekk. Du skjønar sikkert no kva som låg framføre meg der det stunda mot ferietur på kontinentet. Det gjorde ikkje eg.
Det heile starta pent. Gulen - Dalen vart gjort unna på ein dag. Eg sat i nyinnkjøpt MC dress med fartsstripar, hjelm og hanskar. Eg var skeptisk i starten, men tødde gradvis meir opp. Det var kaffipause på Kvamskogen, og ferjepause på Kvandal. Det vart kinamat i Odda og alt gjekk som ein draum. Eg byrja bli kjepphøg. No var dødsskrekken erstatta med dødsforakt, og eg var særs komfortabel i MC dress. Eg hadde kvilepuls i høg fart, og måtte vi bremse opp, tok eg berre verdsvant tak i bøylane under setet og haldt att.
Eg hadde vorten hardbarka på rekordtid. I det vi kryssa vasskiljet var det ingenting som skremte meg, og eg glisa der vi for forbi bil etter bil, med bilbelte og airbag. Bilar var for bestemødrer, og kallar med slips. Det vart ein stopp på Haukeli - og so var vi brått i Dalen. Vi sala av, gjekk i baren og tok dernest tidleg kveld.
Neste dag bar det til Larvik og over dammen til Hirtshals. Nok ein dag utan nemneverdige hendingar. Kan hende med unntak av då GPS-en sendte oss inn på ein motorveg i feil retning. Då vart eg ein smule stressa, men det ordna seg og då slappa eg av. Eg var langt tøffare enn eg burde, og eg nynna i hjelmen der eg satt.
Dag to vart feira med Cognac på eit motell, og neste dags etappe vart drøfta. Eg var verdsmeister, og snart vart det ein Bache Gabrielsen til. Og dernest eit par av venene hans ”for the Road”. Stemninga var upåklageleg. Kvifor ikkje heile VERDA køyrde motorsykkel skjøna ikkje eg. Bilar var no for kjerringar, pinglar og folk med flass. Eg skulle definitivt selje min så snart eg kom heim.
Dag tre gav vi oss i kast med motorvegen - med langt meir lausslepne fartsreglar enn heime. Det var her eg vakna. So langt på turen hadde det gått i eit relativt sosialdemokratisk tempo. Men på motorvegen sørover gjekk det fortare og fortare. Eg slutta å nynne, byrja å svelgje og kjende meg med eitt litt betenkt. Så rynka eg augnebryna. Ditta var ikkje bra…
Eg var i utgangspunktet litt øren etter ein kveld med celebert besøk (Bache Gabrielsen m/familie) og no gjekk det LITT fortare enn eg var budd på. Eg freista signalisere til han framføre, men eg torde ikkje sleppe taket for ikkje å fly AV. Kva skulle eg gjere?
Før turen vart det kjøpt inn GPS - ikkje intercom. Dette er typisk gubbelogikk; ein kjøper GPS så ein finn fram - ikkje intercom så ein får ferien øydelagd av kjerringgnål. Så der sat eg. Stiv av skrekk att og utan høve til kommunikasjon. Eg fresa som ein lemen inni hjelmen. Han klappa meg på låret og ga gass. Eg brølte høgt og skingrande, han køyrte sorglaus vidare. Eg kneip han i sida. Han kneip meg på låret. Eg var panisk. Han var King of the Road.
Vi flaug av garde i venstrefila og eg kikka over skuldra på speedometeret. 130 km/t. Ikkje kunne eg gå av og ikkje fekk eg stoppa. 140 km/t. Eg var stuck. Mr Bache og familien banka jamt og trutt bak panna. Eg fekk problem med å puste. Eg opna visiret og fekk luft. Det lukta gylle i heile EU. Eg lukka att med ein smell.
145 km/t var snittfart no. Eg lukka augo. Eg torde ikkje meir. Kva er det eigentleg å sjå i Europa? Korn, vindmøller og kyr. Ingenting vi ikkje har heime. Like greitt å lukke att. Eg glipa med augo og duppa. Det gjekk også heilt greitt. Ein stad inni hjernen er det noko som har skjønt at det ikkje er så lurt å falle av.
Men det er ein ting med MC folk. Uansett kor opplasta sykkelen er, og same kor fort det går; dei helsar karsleg på andre motorsyklistar. Det er kode. Det spelar inga rolle om dei ligg i hundre eller to hundre – helsast skal det same kva. Om sykkelen er nedlest til brestepunktet, du balanserar med eit naudskrik bagasje og passasjer, og du ligg midt i ein sving i 150 km/t; du slepp eine handa frå rattet og helsar. Kult og karsleg. Og det gjorde han attføre meg. Kvar gang, midt i svingar og i høg fart. Eg haldt pusten.
Så slapp eg han ut. Sånn som dette kunne eg jo ikkje tilbringe to veker på vegen i Europa. Då kunne eg berre ta flyet heim att, ligge i Sollibotn og lese ein bok. Sole meg og køyre safe. Eg grov fram rockaren i meg. Eg lika jo fart for svarte! Eg tvang meg ned i kvilepuls. Byrja vinke og helse eg og. Såg meg rundt i landskapet. Dette var eigentleg livet. Og då det korka seg på motorvegen og vi hang oss på tre Harleyar som brøyta seg fram mellom køane, var livet faktisk hakket kulare enn om eg hadde satt og trøkka i ein bil. Eit indre smil byrja bryte seg fram. Kvilepuls i 150 km/t. Eg kjende at det var meg. ”Ein gang rockar alltid rockar”… Eg glisa.
På ein lokal veg tok eg av meg hjelmen og let håret flagre i vinden. Kjende meg glad og i live.Det første truleg på grunn av det siste. Eg lukka augo og sola varma i ansiktet. Vinden kjøla ned hovudet, og jaga Gabrielsen på flukt. Vi kryssa bruer og var i Holland. Det var sommar og sol, Amsterdam og kanalar. Vi vitja slott i Tyskland og budde på ”Biker&heksehotell” i Mozeldalen. Vi tråkla oss gjennom Europa og eg storkosa meg. Vi kom heim att i live og hadde hatt det kjekt.
Eg har ikkje selt bilen. Men ferie på motorsykkel er noko ein skal unne seg før ein døyr. Utan har ein ikkje levd. Så det vert nok MCtur til neste år og. Med eller utan Intercom…
Anne-K. Misje, Gulen
fredag 12. november 2010
mandag 21. juni 2010
Ein dag i badeland
For nokre veker sida var eg tante for ei helg, noko eg sjølvsagt set stor pris på. Eg byrja med ein gang å legge program for helga, for står ein utan program i tre dagar med ein aktiv femåring på handa…då slit ein. Det er jo lovfesta at når ein er på besøk hos tanter skal det vere gøy dagen lang. Det er berre reglane som er sånn.
Så eg organiserte vitjing til vener med barn i same alder, la planar for tur i skog og mark med niste og kakao og fann fram alt eg hadde av leikar og teikneutstyr. Det var ikkje stort. Eg skanna HAFS regionen for eit oppegåande badebasseng, men det vart ein nedslåande øving.
Nett denne helga fans det ikkje eit ope basseng i Ytre Sogn og Nordre Hordaland. Matre var stengt grunna oppussing, og Gulen har ikkje basseng. Haugland var under oppgradering, men bassenget i Lavik var oppe. Berre ikkje laurdag når folk har tid til å bade, men onsdag frå kl. 9 til 10. Det var gammalt og stengt over heile linja. Eller ope i arbeidstid og tilgjengeleg for skuleborn, heimeverande og pensjonistar. Dei einaste som aldri fekk bruke bassenga såg det ut til, var den yrkesaktive delen av befolkninga, same gjengen som betaler for gildet. Det vart til slutt bassenget i Førdehuset. 5 timar i bil med ein 5 års gamal pjokk for å få bade i 1 time. Det er Velferdsstaten på Vestlandet anno 2010.
Heldigvis er Sjur ein tolmodig unge. Vi talte grøne bilar, og raude bilar, busstopp og fjøs. Omsider kom vi fram, og då han traff vatnet var det som om det skjedde ein kjemisk reaksjon.
Han fossa rundt som ein gal og jogga i barnebassenget mens han smilte frå øre til øre. Fordi eg hadde småtroll med meg var vi ikkje forvist til det store kalde symjebassenget der eg plar vere, men i det små VARME barnebassenget ved sidan av. Dette var himmelen for ein forfrosen og støl kropp. Eg sank nedi og satt salig i varmt vatn. Dette er ein luksus som småbarnsforeldre får som bonus, men som vi andre er uvitande om. For meg var det reine SPAen. Sjuren fekk no dure rundt til han brann ut - eg hadde ikkje tenkt å flytte meg.
Etter 2.5 time kom klorforgiftinga snikande og eg vart øren. Då skulle Sjur renne i vannrenna. Eg hadde aldri prøvd, og visste ikkje om han hadde det heller, men han ville no opp. Så ville han ned. Ned trappane. Utsikten til å forsvinne ned i eit blått røyr og ikkje vite kor ein forsvann vart for sterkt og han seig stille baklengs ned att. Eg tykte det var leit for guten å ikkje meistre noko han innerst inne hadde lyst til. Kva om eg for fyst? Jo det var stas. Då kunne han jo sjå koss deg gjekk med meg først og så ta stilling.
Eg hadde jo aldri rent i renne før og var sånn måteleg høg i hatten. Eg er ikkje nokon supermodell og såg føre meg diverse scenarier. 1. At eg vart sittande fast. 2. At eg ikkje vart sittande fast, men derimot kom opp i ein sånn fart at eg kvelva heila renna. 3. At eg tok att nokon smårollingar og sendte oss alle rett i drukningsdøden i 100 km/t i bremseområdet.
Følgjande skjedde. Eg er høg. Såpass høg at eg ikkje kan sitte vertikalt i røyret. Litt enkel innføring om slike renner for dei uinnvigde: sitt du rett går det roleg – ligg du går det svinaktig fort. Det visste eg ikkje då, for dette var for jomfrutur å rekne. (Ikkje slik jomfrutur, men…du veit. Første gang i renne). Eg slapp taket frå toppen av renna, vippa på rygg og let det stå til. Vatnet tok tak i meg og eg FOR ned i gjennom i ein sinnsvak fart! Eg hugsar turen mest som eit samanhengande dødsskrik, mens blå plast for forbi i alle tenkjelege vinklar. Det bar ukontrollert gjennom svingar, litt bortetter og så gjennom nok ein sving - før eg runda siste svingen med eit hyl.
Det skulle eg ikkje ha gjort; eg skulle ha halde kjeften og lukka nase, øyrer og munn. For eg kom inn for landing i det som må vere ny fartsrekord i Førdehuset og styrta ned i bremseområdet så vatnet forsvann - ut av renna og ut over alle som sto i nærleiken. Eg havna først under vatnet (før det forsvann), og fekk klorvatn spylt opp i biholene, ned i halsen, og inn i dei inste delane av mellomøyra. Og elles opp i alle tenkjelege kroppsopningar. Og det med eit sånt trykk at eg hadde problem med både hørsel, balanse og fordøyelse i vekevis etterpå.
Eg kava meg forkommen ut av røyret. Då slo det meg; guten sto no att oppi renna og var klar til å følgje etter tante. I trygg forvissing om at dette skulle bli moro. Eg var garantisten for ein hyggelig oppleving i badet. Eg måtte få stogga han! Opplevde han ein slik nær-døden-oppleving som eg nett hadde hatt ville vi aldri få han i nærleiken av vatn igjen! Eg sjangla meg opp trappene for å stoppe guten, men det var for seint. Stakkaren hadde med falsk tryggleik stolt på tanten og satt utaføre. Eg svelga hardt og løp ned for å plukke opp ein halvdrukna unge med permanent vasskrekk som eg forventa å finne i bremseområdet. Eg fann ingenting. Eg såg han ingen stader. Panikken grep meg og for rundt som ei høns mens avisoverskriftene taut mot meg. Kvar var det blitt av guten??
Når du ikkje har eigne ungar har du alltid angst når du låner andre sine. Foreldra har også ein viss skepsis, men dei prøver å døyve den så dei får litt fri. Så dei overtaler seg sjølv om at det er trygt å låne vekk det kjæraste dei har til tanten. Du veit jo at du ikkje har den same kompetansen på området som foreldra, men du er vaksen og i jobb så du tenkjer jo at om du berre følgjer dei med blikket kvart sekund du har dei, så går det bra. Men det er nettopp det som er greia. Du må ikkje sleppe dei av synet. Ikkje eit sekund. Og spesielt ikkje i eit badeanlegg. Det var der eg hadde feila. Og no var katastrofen eit faktum. Eg sto med klump i halsen og stirde tomt opp i renna. Eg hadde rota han vekk. I eit badeland.
Då med eitt kom det ein pjokk rundt siste svingen. Sittande som ein konge i roleg tempo, med full kontroll og smil om leppene. Eg pusta letta ut og smilte. Herlig! Han var ikkje drukna og eg var ikkje heilt ubrukelig som tante. Og; han hadde turd å renne i renna! Og; det var gått bra! Mykje betre enn med tanten! Som berre hørte litt på eine øyret… Han bremsa pent med hendene, tok tak i kanten, vippa seg rundt; og ville renne EIN GANG TIL!! Hurra! Suksess!
Han rant ein gang og så ein gang til. Og så ein gang til og ein gang til. Og BERRE ein gang til og så SISTE GANG. Og så ALLE siste gang. Og så…ein gang til. Som var absolutt ALLER SISTE gang. Eg fraus og hakka tenner. Den aller ALLER siste gang ville eg gå heim. Eg var våt og kald og full av klor. Eg ville i badstu. Eg ville spise lunch. Og så hadde vi 2.5 time køyring for å komme heim att. Sjur ville berre renne i renne. Berre EIN gang til. Og det var GARANTERT ALLER siste gang. Eg vart apatisk. Eg hadde skapt eit monster.
Då vi omsider var på veg i dusjen tok eg Telemarknedslag på noko glatt på golvet og moste kneet. Det gjorde ingenting. For Sjur hadde hatt det kjekt og då har tante det kjekt. Sånn er reglane. I bilen heim kom det spørsmålet eg hadde venta på: ”Kan vi reise i badeland i morgon og tante Anne?” Røde auger i bakspeilet så forventningsfullt på meg. Småkvalm og tett i øyrene mumla eg svaret som måtte komme ”Klart vi kan…” Det er reglar for sånt når ein er tante.
Anne-K. Misje, Gulen
Så eg organiserte vitjing til vener med barn i same alder, la planar for tur i skog og mark med niste og kakao og fann fram alt eg hadde av leikar og teikneutstyr. Det var ikkje stort. Eg skanna HAFS regionen for eit oppegåande badebasseng, men det vart ein nedslåande øving.
Nett denne helga fans det ikkje eit ope basseng i Ytre Sogn og Nordre Hordaland. Matre var stengt grunna oppussing, og Gulen har ikkje basseng. Haugland var under oppgradering, men bassenget i Lavik var oppe. Berre ikkje laurdag når folk har tid til å bade, men onsdag frå kl. 9 til 10. Det var gammalt og stengt over heile linja. Eller ope i arbeidstid og tilgjengeleg for skuleborn, heimeverande og pensjonistar. Dei einaste som aldri fekk bruke bassenga såg det ut til, var den yrkesaktive delen av befolkninga, same gjengen som betaler for gildet. Det vart til slutt bassenget i Førdehuset. 5 timar i bil med ein 5 års gamal pjokk for å få bade i 1 time. Det er Velferdsstaten på Vestlandet anno 2010.
Heldigvis er Sjur ein tolmodig unge. Vi talte grøne bilar, og raude bilar, busstopp og fjøs. Omsider kom vi fram, og då han traff vatnet var det som om det skjedde ein kjemisk reaksjon.
Han fossa rundt som ein gal og jogga i barnebassenget mens han smilte frå øre til øre. Fordi eg hadde småtroll med meg var vi ikkje forvist til det store kalde symjebassenget der eg plar vere, men i det små VARME barnebassenget ved sidan av. Dette var himmelen for ein forfrosen og støl kropp. Eg sank nedi og satt salig i varmt vatn. Dette er ein luksus som småbarnsforeldre får som bonus, men som vi andre er uvitande om. For meg var det reine SPAen. Sjuren fekk no dure rundt til han brann ut - eg hadde ikkje tenkt å flytte meg.
Etter 2.5 time kom klorforgiftinga snikande og eg vart øren. Då skulle Sjur renne i vannrenna. Eg hadde aldri prøvd, og visste ikkje om han hadde det heller, men han ville no opp. Så ville han ned. Ned trappane. Utsikten til å forsvinne ned i eit blått røyr og ikkje vite kor ein forsvann vart for sterkt og han seig stille baklengs ned att. Eg tykte det var leit for guten å ikkje meistre noko han innerst inne hadde lyst til. Kva om eg for fyst? Jo det var stas. Då kunne han jo sjå koss deg gjekk med meg først og så ta stilling.
Eg hadde jo aldri rent i renne før og var sånn måteleg høg i hatten. Eg er ikkje nokon supermodell og såg føre meg diverse scenarier. 1. At eg vart sittande fast. 2. At eg ikkje vart sittande fast, men derimot kom opp i ein sånn fart at eg kvelva heila renna. 3. At eg tok att nokon smårollingar og sendte oss alle rett i drukningsdøden i 100 km/t i bremseområdet.
Følgjande skjedde. Eg er høg. Såpass høg at eg ikkje kan sitte vertikalt i røyret. Litt enkel innføring om slike renner for dei uinnvigde: sitt du rett går det roleg – ligg du går det svinaktig fort. Det visste eg ikkje då, for dette var for jomfrutur å rekne. (Ikkje slik jomfrutur, men…du veit. Første gang i renne). Eg slapp taket frå toppen av renna, vippa på rygg og let det stå til. Vatnet tok tak i meg og eg FOR ned i gjennom i ein sinnsvak fart! Eg hugsar turen mest som eit samanhengande dødsskrik, mens blå plast for forbi i alle tenkjelege vinklar. Det bar ukontrollert gjennom svingar, litt bortetter og så gjennom nok ein sving - før eg runda siste svingen med eit hyl.
Det skulle eg ikkje ha gjort; eg skulle ha halde kjeften og lukka nase, øyrer og munn. For eg kom inn for landing i det som må vere ny fartsrekord i Førdehuset og styrta ned i bremseområdet så vatnet forsvann - ut av renna og ut over alle som sto i nærleiken. Eg havna først under vatnet (før det forsvann), og fekk klorvatn spylt opp i biholene, ned i halsen, og inn i dei inste delane av mellomøyra. Og elles opp i alle tenkjelege kroppsopningar. Og det med eit sånt trykk at eg hadde problem med både hørsel, balanse og fordøyelse i vekevis etterpå.
Eg kava meg forkommen ut av røyret. Då slo det meg; guten sto no att oppi renna og var klar til å følgje etter tante. I trygg forvissing om at dette skulle bli moro. Eg var garantisten for ein hyggelig oppleving i badet. Eg måtte få stogga han! Opplevde han ein slik nær-døden-oppleving som eg nett hadde hatt ville vi aldri få han i nærleiken av vatn igjen! Eg sjangla meg opp trappene for å stoppe guten, men det var for seint. Stakkaren hadde med falsk tryggleik stolt på tanten og satt utaføre. Eg svelga hardt og løp ned for å plukke opp ein halvdrukna unge med permanent vasskrekk som eg forventa å finne i bremseområdet. Eg fann ingenting. Eg såg han ingen stader. Panikken grep meg og for rundt som ei høns mens avisoverskriftene taut mot meg. Kvar var det blitt av guten??
Når du ikkje har eigne ungar har du alltid angst når du låner andre sine. Foreldra har også ein viss skepsis, men dei prøver å døyve den så dei får litt fri. Så dei overtaler seg sjølv om at det er trygt å låne vekk det kjæraste dei har til tanten. Du veit jo at du ikkje har den same kompetansen på området som foreldra, men du er vaksen og i jobb så du tenkjer jo at om du berre følgjer dei med blikket kvart sekund du har dei, så går det bra. Men det er nettopp det som er greia. Du må ikkje sleppe dei av synet. Ikkje eit sekund. Og spesielt ikkje i eit badeanlegg. Det var der eg hadde feila. Og no var katastrofen eit faktum. Eg sto med klump i halsen og stirde tomt opp i renna. Eg hadde rota han vekk. I eit badeland.
Då med eitt kom det ein pjokk rundt siste svingen. Sittande som ein konge i roleg tempo, med full kontroll og smil om leppene. Eg pusta letta ut og smilte. Herlig! Han var ikkje drukna og eg var ikkje heilt ubrukelig som tante. Og; han hadde turd å renne i renna! Og; det var gått bra! Mykje betre enn med tanten! Som berre hørte litt på eine øyret… Han bremsa pent med hendene, tok tak i kanten, vippa seg rundt; og ville renne EIN GANG TIL!! Hurra! Suksess!
Han rant ein gang og så ein gang til. Og så ein gang til og ein gang til. Og BERRE ein gang til og så SISTE GANG. Og så ALLE siste gang. Og så…ein gang til. Som var absolutt ALLER SISTE gang. Eg fraus og hakka tenner. Den aller ALLER siste gang ville eg gå heim. Eg var våt og kald og full av klor. Eg ville i badstu. Eg ville spise lunch. Og så hadde vi 2.5 time køyring for å komme heim att. Sjur ville berre renne i renne. Berre EIN gang til. Og det var GARANTERT ALLER siste gang. Eg vart apatisk. Eg hadde skapt eit monster.
Då vi omsider var på veg i dusjen tok eg Telemarknedslag på noko glatt på golvet og moste kneet. Det gjorde ingenting. For Sjur hadde hatt det kjekt og då har tante det kjekt. Sånn er reglane. I bilen heim kom det spørsmålet eg hadde venta på: ”Kan vi reise i badeland i morgon og tante Anne?” Røde auger i bakspeilet så forventningsfullt på meg. Småkvalm og tett i øyrene mumla eg svaret som måtte komme ”Klart vi kan…” Det er reglar for sånt når ein er tante.
Anne-K. Misje, Gulen
onsdag 27. januar 2010
I Sabeltanns vald....
I sommar knela eg for marknadskreftene, og tok med meg tantegutten Sjur på fire (og eit halvt!) til Kristiansand Dyrepark. Med billettar til Sabeltann, fly, hotell, is og brus kosta stasen eit statsbudsjett. Men det er gjeldande takst for tanter i dag, så det var berre å halde visakortet varmt, hovudet kaldt og humøret oppe.
Dyreparken og Sabeltann er for pensum å rekne, og millionar er investert i kulissar. Ikkje berre skal ein sjå dyr frå Afrika, ein skal få kjensla av å vere på ein Afrikansk savanne – om enn på ein litt kjølig dag. For dei vaksne er det nok ein smule kommers, men for ungar ein eventyrleg verd å gå inn i. Det var i alle høve det eg trudde før vi drog.
Idyllen slo imidlertid sprekkar midt i ein afrikansk landsby. Her gjekk dyra fritt og borna kunne klappe dei. Eg tenkte at det var kjekt for guten, men Sjur sto nærmast nagla i bakken. Her skulle det ikkje klappast eller kosast korkje svin eller geiter – han drog meg i armen og ville UT. Eg spurte kva problemet var. ”Jeg har ikke så lyst til å se på så mange dyr tante Anne” kom det på klingande Bergensk. Då var vi definitivt på feil stad. Dette var på ein måte ein D y r e p a r k, og dyr var det mest overalt. Men korkje geiter eller svin vart rørt - han ville heller renne i tømmerstokk.
Denne tømmerstokken vart min Nemesis under opphaldet i Dyreparken. Det er for dei uinnvia ein tømmerstokk som flyt av garde i ein svær renne med vatn – og du får gleda av å sitte oppi. Finalen er at den fyk ned eit bratt fall og flatar ut med stort plask til ellevill fryd. Vi hadde alt vore oppi den fleire gangar, og med blinkskot frå plasket som dokumentasjon. Biletet syner poden i front, frå seg av fryd, og tanten baki - kvit av angst. Turen i tømmerstokken utvikla seg i løpet denne helgen til ein wet T-shirt konkurranse eg tapte gang på gang, og eg gjekk gjennom parken våt til skinnet. Mens Afrika fekk vere Afrika, og dyr fekk vere dyr køyrde vi tømmerstokk til eg vart sjøsjuk. Vi køyrde også tog, radiobil, traktor og ein gang ein jeep, men det bar jamt attende til tømmerstokken for der var guten i knallform. Eg derimot var skjortevåt.
Så var det Kardemommeby. Sjur ville sjølvsagt køyre trikken, og så bar det bort i Røvarhola. Men på vegen vart det bom stopp og han drog meg i armen att. ”Kva er det Sjur?” spurte eg bekymra. ”Jeg har egentlig ikke så veldig lyst å gå bort til det der Røverhuset, tante Anne” kom det bestemt. Eg spurte kvifor. ”Jeg er litt redd for løven…” peip det stille.
Det demra for meg at ingen hadde tenkt på å gjøre reie for tryggleikspolitikken i Dyreparken for ein fire (og eit halvt!!) årig gut. Her gjekk vi blant påfuglar, griser og geiter, og alle gjekk fritt. Lemuren nappa oss i håret, og påfuglen stal småbollar frå småbarn. Det var løver og tigrar overalt, men korleis skal ein gut på fire (nesten fem!!) år vite at ikkje løva også gjekk laus og kunne finne på det same? Og kanskje ikkje nøye seg med bollen? Her sveva vi i livsfare og ingen passa på.
Neste halvtimen vart sett av til is på benk og drøfting av tryggleikstilhøvet i parken. Kort oppsummert; dyr som nappa hår og stal bollar gjekk fritt. Dyr som kunne ete oss var inngjerda. Løva til røvarane var to karar i pels, og det mest farlege i parken var pølsene. Spørjande auger og kjapp forklaring; lange køar, kalde pølser, lause mager. Han tok poenget. Nyvunden tryggleik og glad pjokk med is hoppa vidare mot radiobilane. Småtrøtt tante med uggen mage tusla bak.
Etter timar med trakking, traktorkøyring og enno eit par turar i tømmerstokken råka vi på eit nytt problem; Sabeltanns verd. I starten var det greitt. Vi cruisa sjappane med sjørøvarutstyr for å førebu oss til showet på laurdagen. Sjur fann seg eit sverd, tanta fann seg eit sjørøvarsjal, og midt i vrimmelen av effektar kom vi over ein bøtte med flagg. ”Sjur?!” sa eg med sensasjonsprega innleving ”Veit du kva dei har her? EKTE SJØRØVERFLAGG!!” Ungen sto mållaus. Den tynne hinna mellom verkelegheit og barnedraum brast og han kviskra andelaust: ”Men…det er jo helt FANTASTISK…!” Store auge på guten. Stort smil på tanta. Endeleg ein ekte Dyrepark augneblink. Verd eit statsbudsjett og vel så det. Kvelden var berga og framtida gild. Trudde eg.
For idyllen varte til Den Sorte Dame kom sigande inn på vågen der vi sto i kø. Sjølvaste Sabeltannskipet. Som tanta kjøpte i julepresang lenge før poden hadde fjernaste aning om kven Sabeltann var. Men ein skal tidleg krøkast tenkte eg den gang då eg blakka meg på juleinnkjøp. Så her var vi. Og skulle køyre med den EKTE Sorte Dame. Eg var frå meg av fryd. Pjokken var merkjeleg stille. Eg ana skjær i sjøen. Kva var det no? Då peip det på nytt ”Jeg har ikke så veldig lyst å reise med den båten, tante Anne…” Totalhavari. Skuffelsen var til å ta og føle på. Hjå tanta, ikkje poden.
”Men eg har lyst” peip eg stille. Tårane sto i auga. Hjå tanta, ikkje poden. ”Ja, men jeg har ikkje så veldig lyst, tante Anne” bad han tynt. Eg nekta å tru det. Eg togg og eg svelga og leita etter overbevisande argument. Dei sokk te bånns med knekte master. ”Då trur eg tante Anne begynner å grine” utbraut eg desperat då køen begynte å sige ”for eg har så lyst å reise med Kaptein Sabeltann sin båt!” trygla eg. Men nei. Guten var ikkje til å rikke.
Eg tenkte på statsbudsjettet. Og Sabeltannbåten. Investeringar over ÅR som leda opp til denne dagen. Alt gjekk til bånns med mann og mus. Underlippa bivra. På tanta, ikkje…du veit. Då såg eg medynken sakte vinne over motviljen og guten manna seg opp. ”Da har jeg også lyst…” sa han heilt utan overtyding, forpint på mine vegner. Eg tok meg saman. Vi tok oss time out. Ny is og ny tur på benken. Dette var Dyreparkkrise av dimensjonar. ”Houston… we have a problem”.
”Jeg liker egentlig ikke så veldig godt Kaptein Sabeltann” kom det omsider frå ein stad bak isen. ”Kvifor det då?” sutra eg ”Jeg syns han BRÅKER sånn…” Guten viste seg altså å vere redd sjørøvarar. Trudde dei var ekte! Og rett skal vere rett; dei virka ikkje nett so dei hadde vidare respekt for lov og rett. For eit barn av to politiforeldre er det kanskje ei smule urovekkjande.
Det vart ny runde med dekonstruksjon. Sjørøvarane vart avkledd som vanlege folk. Båten vart ein vanleg båt og kanonane var ikkje ekte. Dekksguten heitte Einar, og sablane var av plast. Fireåringen var ikkje overtydd, så eg drog det litt langt og trekte inn nissen.
”Du gjorde ikke det?!” sa broderen då eg seinare gjenfortalde episoden . ”Slapp av” sa eg ”han kjøpte ikkje den. Såg på meg som om eg var gått frå vétet”. ”Ja, for han har jo vært her” humra broderen. Dei har eit vasstett opplegg på nissen, koordinert med naboen. Så det var framleis tindrande auge og nisseidyll julafta. På poden – ikkje på broderen…
Pjokken roa seg til slutt ned og vart med på sjørøvarbåten. Det vart tindrade auger og sjørøvarblodet fossa i årane. På tanta denne gang, gutungen var meir avmålt. Men på kvelden tok han Sabeltann med storm, leika sjørøvar og var tøff som eit tog. Gjekk på showet med sverd i handa og prata med små og store medsjørøvarar.
Vart det meg fortald. For tanta falda på dette tidspunktet armane rundt doskåla etter inntak av ein av dei halvlunkne pølsene som skulle syne seg å ha…eit rikt indre liv. Sjur vart sendt med ein venninne som for høvet var hyrt inn som tantevikar.
Vel heime oppsummerte guten turen for mor si. Dyreparken var ok. Det var gøy å køyre jeep, radiobil, traktor og tog. Det var mest gøy å renne i tømmerstokk. Og å leike i ballrommet på hotellet. ” Og vet du mamma?” kviskra han fortruleg til mor si ”det finnes ikke sjørøvere i virkeligheten!”
Eg planlegg no neste tur med tassen. Den kan like godt bli til IKEA. Ein finn ballrom og tog overalt, og det treng ikkje koste all verda. Pølser og is har dei og, og pølsene deira er varme.
Men ein ting gler meg å tenkje på. Eg fekk reise med Den Sorte Dame!
Anne-K.Misje
Sjørøverdronning i sitt førre liv
Gulen
Dyreparken og Sabeltann er for pensum å rekne, og millionar er investert i kulissar. Ikkje berre skal ein sjå dyr frå Afrika, ein skal få kjensla av å vere på ein Afrikansk savanne – om enn på ein litt kjølig dag. For dei vaksne er det nok ein smule kommers, men for ungar ein eventyrleg verd å gå inn i. Det var i alle høve det eg trudde før vi drog.
Idyllen slo imidlertid sprekkar midt i ein afrikansk landsby. Her gjekk dyra fritt og borna kunne klappe dei. Eg tenkte at det var kjekt for guten, men Sjur sto nærmast nagla i bakken. Her skulle det ikkje klappast eller kosast korkje svin eller geiter – han drog meg i armen og ville UT. Eg spurte kva problemet var. ”Jeg har ikke så lyst til å se på så mange dyr tante Anne” kom det på klingande Bergensk. Då var vi definitivt på feil stad. Dette var på ein måte ein D y r e p a r k, og dyr var det mest overalt. Men korkje geiter eller svin vart rørt - han ville heller renne i tømmerstokk.
Denne tømmerstokken vart min Nemesis under opphaldet i Dyreparken. Det er for dei uinnvia ein tømmerstokk som flyt av garde i ein svær renne med vatn – og du får gleda av å sitte oppi. Finalen er at den fyk ned eit bratt fall og flatar ut med stort plask til ellevill fryd. Vi hadde alt vore oppi den fleire gangar, og med blinkskot frå plasket som dokumentasjon. Biletet syner poden i front, frå seg av fryd, og tanten baki - kvit av angst. Turen i tømmerstokken utvikla seg i løpet denne helgen til ein wet T-shirt konkurranse eg tapte gang på gang, og eg gjekk gjennom parken våt til skinnet. Mens Afrika fekk vere Afrika, og dyr fekk vere dyr køyrde vi tømmerstokk til eg vart sjøsjuk. Vi køyrde også tog, radiobil, traktor og ein gang ein jeep, men det bar jamt attende til tømmerstokken for der var guten i knallform. Eg derimot var skjortevåt.
Så var det Kardemommeby. Sjur ville sjølvsagt køyre trikken, og så bar det bort i Røvarhola. Men på vegen vart det bom stopp og han drog meg i armen att. ”Kva er det Sjur?” spurte eg bekymra. ”Jeg har egentlig ikke så veldig lyst å gå bort til det der Røverhuset, tante Anne” kom det bestemt. Eg spurte kvifor. ”Jeg er litt redd for løven…” peip det stille.
Det demra for meg at ingen hadde tenkt på å gjøre reie for tryggleikspolitikken i Dyreparken for ein fire (og eit halvt!!) årig gut. Her gjekk vi blant påfuglar, griser og geiter, og alle gjekk fritt. Lemuren nappa oss i håret, og påfuglen stal småbollar frå småbarn. Det var løver og tigrar overalt, men korleis skal ein gut på fire (nesten fem!!) år vite at ikkje løva også gjekk laus og kunne finne på det same? Og kanskje ikkje nøye seg med bollen? Her sveva vi i livsfare og ingen passa på.
Neste halvtimen vart sett av til is på benk og drøfting av tryggleikstilhøvet i parken. Kort oppsummert; dyr som nappa hår og stal bollar gjekk fritt. Dyr som kunne ete oss var inngjerda. Løva til røvarane var to karar i pels, og det mest farlege i parken var pølsene. Spørjande auger og kjapp forklaring; lange køar, kalde pølser, lause mager. Han tok poenget. Nyvunden tryggleik og glad pjokk med is hoppa vidare mot radiobilane. Småtrøtt tante med uggen mage tusla bak.
Etter timar med trakking, traktorkøyring og enno eit par turar i tømmerstokken råka vi på eit nytt problem; Sabeltanns verd. I starten var det greitt. Vi cruisa sjappane med sjørøvarutstyr for å førebu oss til showet på laurdagen. Sjur fann seg eit sverd, tanta fann seg eit sjørøvarsjal, og midt i vrimmelen av effektar kom vi over ein bøtte med flagg. ”Sjur?!” sa eg med sensasjonsprega innleving ”Veit du kva dei har her? EKTE SJØRØVERFLAGG!!” Ungen sto mållaus. Den tynne hinna mellom verkelegheit og barnedraum brast og han kviskra andelaust: ”Men…det er jo helt FANTASTISK…!” Store auge på guten. Stort smil på tanta. Endeleg ein ekte Dyrepark augneblink. Verd eit statsbudsjett og vel så det. Kvelden var berga og framtida gild. Trudde eg.
For idyllen varte til Den Sorte Dame kom sigande inn på vågen der vi sto i kø. Sjølvaste Sabeltannskipet. Som tanta kjøpte i julepresang lenge før poden hadde fjernaste aning om kven Sabeltann var. Men ein skal tidleg krøkast tenkte eg den gang då eg blakka meg på juleinnkjøp. Så her var vi. Og skulle køyre med den EKTE Sorte Dame. Eg var frå meg av fryd. Pjokken var merkjeleg stille. Eg ana skjær i sjøen. Kva var det no? Då peip det på nytt ”Jeg har ikke så veldig lyst å reise med den båten, tante Anne…” Totalhavari. Skuffelsen var til å ta og føle på. Hjå tanta, ikkje poden.
”Men eg har lyst” peip eg stille. Tårane sto i auga. Hjå tanta, ikkje poden. ”Ja, men jeg har ikkje så veldig lyst, tante Anne” bad han tynt. Eg nekta å tru det. Eg togg og eg svelga og leita etter overbevisande argument. Dei sokk te bånns med knekte master. ”Då trur eg tante Anne begynner å grine” utbraut eg desperat då køen begynte å sige ”for eg har så lyst å reise med Kaptein Sabeltann sin båt!” trygla eg. Men nei. Guten var ikkje til å rikke.
Eg tenkte på statsbudsjettet. Og Sabeltannbåten. Investeringar over ÅR som leda opp til denne dagen. Alt gjekk til bånns med mann og mus. Underlippa bivra. På tanta, ikkje…du veit. Då såg eg medynken sakte vinne over motviljen og guten manna seg opp. ”Da har jeg også lyst…” sa han heilt utan overtyding, forpint på mine vegner. Eg tok meg saman. Vi tok oss time out. Ny is og ny tur på benken. Dette var Dyreparkkrise av dimensjonar. ”Houston… we have a problem”.
”Jeg liker egentlig ikke så veldig godt Kaptein Sabeltann” kom det omsider frå ein stad bak isen. ”Kvifor det då?” sutra eg ”Jeg syns han BRÅKER sånn…” Guten viste seg altså å vere redd sjørøvarar. Trudde dei var ekte! Og rett skal vere rett; dei virka ikkje nett so dei hadde vidare respekt for lov og rett. For eit barn av to politiforeldre er det kanskje ei smule urovekkjande.
Det vart ny runde med dekonstruksjon. Sjørøvarane vart avkledd som vanlege folk. Båten vart ein vanleg båt og kanonane var ikkje ekte. Dekksguten heitte Einar, og sablane var av plast. Fireåringen var ikkje overtydd, så eg drog det litt langt og trekte inn nissen.
”Du gjorde ikke det?!” sa broderen då eg seinare gjenfortalde episoden . ”Slapp av” sa eg ”han kjøpte ikkje den. Såg på meg som om eg var gått frå vétet”. ”Ja, for han har jo vært her” humra broderen. Dei har eit vasstett opplegg på nissen, koordinert med naboen. Så det var framleis tindrande auge og nisseidyll julafta. På poden – ikkje på broderen…
Pjokken roa seg til slutt ned og vart med på sjørøvarbåten. Det vart tindrade auger og sjørøvarblodet fossa i årane. På tanta denne gang, gutungen var meir avmålt. Men på kvelden tok han Sabeltann med storm, leika sjørøvar og var tøff som eit tog. Gjekk på showet med sverd i handa og prata med små og store medsjørøvarar.
Vart det meg fortald. For tanta falda på dette tidspunktet armane rundt doskåla etter inntak av ein av dei halvlunkne pølsene som skulle syne seg å ha…eit rikt indre liv. Sjur vart sendt med ein venninne som for høvet var hyrt inn som tantevikar.
Vel heime oppsummerte guten turen for mor si. Dyreparken var ok. Det var gøy å køyre jeep, radiobil, traktor og tog. Det var mest gøy å renne i tømmerstokk. Og å leike i ballrommet på hotellet. ” Og vet du mamma?” kviskra han fortruleg til mor si ”det finnes ikke sjørøvere i virkeligheten!”
Eg planlegg no neste tur med tassen. Den kan like godt bli til IKEA. Ein finn ballrom og tog overalt, og det treng ikkje koste all verda. Pølser og is har dei og, og pølsene deira er varme.
Men ein ting gler meg å tenkje på. Eg fekk reise med Den Sorte Dame!
Anne-K.Misje
Sjørøverdronning i sitt førre liv
Gulen
Abonner på:
Innlegg (Atom)
